«Άνθρωποι είμαστε, λάθη κάνουμε…», όπως λέει ο σοφός μας λαός. Και φυσικά, πρώτα πρώτα τα παιδιά μας δεν θα μπορούσαν να αποτελέσου...
«Άνθρωποι είμαστε, λάθη κάνουμε…», όπως λέει ο σοφός μας λαός. Και φυσικά, πρώτα πρώτα τα παιδιά μας δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν εξαίρεση σε όλο αυτό! Το μεγάλωμα των παιδιών, μας φέρνει καθημερινά αντιμέτωπους με συμπεριφορές που μας γεννούν την ανάγκη να τα τιμωρήσουμε επί τόπου. Ο λόγος; Γιατί απλά, έτσι αισθανόμαστε ότι θα βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους!
Όμως, η τιμωρία με την κλασική έννοια, είναι μια μέθοδος ξεπερασμένη, που μάλιστα θεωρείται ότι μακροπρόθεσμα επιδεινώνει μια κατάσταση. Ανάλογα με την ηλικιακή φάση του παιδιού, υπάρχουν τακτικές που αν τις ακολουθήσουμε, θα βελτιώσουμε αναίμακτα τη συμπεριφορά του παιδιού μας.
Ηλικία 1-4
Οι εκρήξεις θυμού. Τα νήπια συνήθως έχουν συχνές εκρήξεις θυμού. Αυτό οφείλεται στην έλλειψη εμπειρίας να διαχειριστούν τα έντονα συναισθήματά τους. Η πιο πιθανή συγκυρία για ένα νήπιο να «εκραγεί», όταν θέλει να κάνει το δικό του και εμείς δεν του το επιτρέπουμε. Ένα κλασικό παράδειγμα παρατηρείται κάθε πρωί, τότε που το δίχρονό μας αρνείται να ντυθεί, πετάει στο πάτωμα τα παπούτσια του καθώς και όλα τα παιχνίδια του. Το δωμάτιο έχει γίνει ξαφνικά άνω κάτω και εμείς είμαστε ένα βήμα πριν προβούμε σε… χειροδικία!
Πως διαχειριζόμαστε το θυμό τους: Αρχικά αφήνουμε το παιδί να ηρεμήσει, με όποια μέθοδο λειτουργεί πιο αποτελεσματικά στην περίπτωσή του. Αν μια αγκαλιά μας απλά το εκνευρίσει περεταίρω, τότε του δίνουμε το χρόνο να χαλαρώσει μόνο του. Όταν έχει καλμάρει εντελώς, τότε προτρέπουμε το παιδί να αποκαταστήσει μόνο του την αναστάτωση στο δωμάτιο. Οδηγούμε το παιδί κοντά στα σκόρπια παιχνίδια και του ζητάμε να τα επιστρέψει στη θέση τους. Αν στο σημείο αυτό εκνευριστεί και πάλι, επαναλαμβάνουμε την αναμονή μέχρι να ηρεμήσει. Μετά προσπαθούμε ξανά.
Τα διαδοχικά «όχι». Μια από τις πρώτες λέξεις που μαθαίνουν τα παιδιά είναι το «όχι». Είναι λογικό να τη χρησιμοποιούν πολύ συχνά, ωστόσο είναι εκνευριστικό όταν ξεκινάει εκείνο το σερί των αρνήσεων, που μας κάνει να αδυνατούμε να το βάλουμε σε σειρά ώστε να κάνει μια συγκεκριμένη ενέργεια.
Κάνουμε ότι παίρνουμε στα σοβαρά την άρνησή τους: Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να καταφέρουμε το παιδί να συναινέσει τελικά σε μια προτροπή μας, είναι να παραστήσουμε ότι αποδεχόμαστε την αρχική τους άρνηση. Στο πρώτο όχι, δείχνουμε συγκατάβαση, σαν να το σεβόμαστε. Έπειτα από λίγο ξαναρωτάμε, πιθανότατα για να λάβουμε μια ακόμα άρνηση. Οι έρευνες ωστόσο δείχνουν ότι ακόμα και το πιο πεισματάρικο παιδί, δεν θα επιμείνει σε ένα τρίτο όχι!
Οι εκρήξεις θυμού. Τα νήπια συνήθως έχουν συχνές εκρήξεις θυμού. Αυτό οφείλεται στην έλλειψη εμπειρίας να διαχειριστούν τα έντονα συναισθήματά τους. Η πιο πιθανή συγκυρία για ένα νήπιο να «εκραγεί», όταν θέλει να κάνει το δικό του και εμείς δεν του το επιτρέπουμε. Ένα κλασικό παράδειγμα παρατηρείται κάθε πρωί, τότε που το δίχρονό μας αρνείται να ντυθεί, πετάει στο πάτωμα τα παπούτσια του καθώς και όλα τα παιχνίδια του. Το δωμάτιο έχει γίνει ξαφνικά άνω κάτω και εμείς είμαστε ένα βήμα πριν προβούμε σε… χειροδικία!
Πως διαχειριζόμαστε το θυμό τους: Αρχικά αφήνουμε το παιδί να ηρεμήσει, με όποια μέθοδο λειτουργεί πιο αποτελεσματικά στην περίπτωσή του. Αν μια αγκαλιά μας απλά το εκνευρίσει περεταίρω, τότε του δίνουμε το χρόνο να χαλαρώσει μόνο του. Όταν έχει καλμάρει εντελώς, τότε προτρέπουμε το παιδί να αποκαταστήσει μόνο του την αναστάτωση στο δωμάτιο. Οδηγούμε το παιδί κοντά στα σκόρπια παιχνίδια και του ζητάμε να τα επιστρέψει στη θέση τους. Αν στο σημείο αυτό εκνευριστεί και πάλι, επαναλαμβάνουμε την αναμονή μέχρι να ηρεμήσει. Μετά προσπαθούμε ξανά.
Τα διαδοχικά «όχι». Μια από τις πρώτες λέξεις που μαθαίνουν τα παιδιά είναι το «όχι». Είναι λογικό να τη χρησιμοποιούν πολύ συχνά, ωστόσο είναι εκνευριστικό όταν ξεκινάει εκείνο το σερί των αρνήσεων, που μας κάνει να αδυνατούμε να το βάλουμε σε σειρά ώστε να κάνει μια συγκεκριμένη ενέργεια.
Κάνουμε ότι παίρνουμε στα σοβαρά την άρνησή τους: Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να καταφέρουμε το παιδί να συναινέσει τελικά σε μια προτροπή μας, είναι να παραστήσουμε ότι αποδεχόμαστε την αρχική τους άρνηση. Στο πρώτο όχι, δείχνουμε συγκατάβαση, σαν να το σεβόμαστε. Έπειτα από λίγο ξαναρωτάμε, πιθανότατα για να λάβουμε μια ακόμα άρνηση. Οι έρευνες ωστόσο δείχνουν ότι ακόμα και το πιο πεισματάρικο παιδί, δεν θα επιμείνει σε ένα τρίτο όχι!
Ηλικία 4+
Τα μικρά ή μεγαλύτερα «φάουλ». Καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν, είναι σε θέση να κατανοούν καλύτερα τις εντολές μας, ωστόσο κατά τη διάρκεια της ημέρας πέφτουν σε πολυάριθμες μικρές ατασθαλίες ή αυθάδεις συμπεριφορές. Και κάπως έτσι μπαίνουμε στον πειρασμό να τα τιμωρήσουμε…. Ας μελετήσουμε όμως τις εναλλακτικές:
Ορίζουμε ανταλλάγματα: Συλλέγουμε μερικά αγαπημένα μικροπράγματα του παιδιού, όπως για παράδειγμα μια καινούργια ξύστρα, ένα κουτί καραμέλες, ή ένα από τα παιχνίδια που χρησιμοποιεί σχετικά συχνά, και τα τοποθετούμε μέσα σε ένα γυάλινο βάζο. Ζωγραφίζουμε σε μικρά χαρτάκια χαμογελαστές φατσούλες και τις βάζουμε μέσα στο βάζο, έτσι ώστε να φαίνονται. Κάθε φορά που το παιδί κάνει ένα «φάουλ», αφαιρούμε μια φατσούλα. Του εξηγούμε ότι για να λάβει το περιεχόμενο του βάζου στο τέλος της ημέρας ή της εβδομάδας, προϋπόθεση είναι να μην έχουν εξαντληθεί οι φατσούλες.
Τα μικρά ή μεγαλύτερα «φάουλ». Καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν, είναι σε θέση να κατανοούν καλύτερα τις εντολές μας, ωστόσο κατά τη διάρκεια της ημέρας πέφτουν σε πολυάριθμες μικρές ατασθαλίες ή αυθάδεις συμπεριφορές. Και κάπως έτσι μπαίνουμε στον πειρασμό να τα τιμωρήσουμε…. Ας μελετήσουμε όμως τις εναλλακτικές:
Ορίζουμε ανταλλάγματα: Συλλέγουμε μερικά αγαπημένα μικροπράγματα του παιδιού, όπως για παράδειγμα μια καινούργια ξύστρα, ένα κουτί καραμέλες, ή ένα από τα παιχνίδια που χρησιμοποιεί σχετικά συχνά, και τα τοποθετούμε μέσα σε ένα γυάλινο βάζο. Ζωγραφίζουμε σε μικρά χαρτάκια χαμογελαστές φατσούλες και τις βάζουμε μέσα στο βάζο, έτσι ώστε να φαίνονται. Κάθε φορά που το παιδί κάνει ένα «φάουλ», αφαιρούμε μια φατσούλα. Του εξηγούμε ότι για να λάβει το περιεχόμενο του βάζου στο τέλος της ημέρας ή της εβδομάδας, προϋπόθεση είναι να μην έχουν εξαντληθεί οι φατσούλες.
Του χρεώνουμε έμπρακτα τις συνέπειες: Σε πολλές περιπτώσεις, μια αταξία ή μια ακραία συμπεριφορά, έχει χειροπιαστά αποτελέσματα, όπως για παράδειγμα ζημιές στο σπίτι. Ξέρει ότι δεν πρέπει να πετάξει τη μπάλα πάνω στο νεροχύτη με τα πιάτα, όμως το κάνει, και έτσι τελικά σπάνε 2-3 αντικείμενα. Για να καταλάβει ότι αυτό δεν θα έπρεπε να έχει γίνει, μπορούμε να του αναθέσουμε την αποκατάσταση. Δηλαδή, θα του δώσουμε κόλλα, προκειμένου να φτιάξει και πάλι τα πιάτα – ακόμα και αν πρακτικά κάτι τέτοιο δεν έχει νόημα, αφού θα τα πετάξουμε -. Έτσι όμως, θα διδαχτεί ότι οι πράξεις μας έχουν συνέπειες και σταδιακά θα αποφεύγει τις απερίσκεπτες συμπεριφορές κάθε είδους.
Δίνουμε δεύτερες ευκαιρίες: «Σε μισώ, είσαι κακιά», «Δεν σε αγαπώ μαμά»… Τα παιδιά μας συχνά ξεστομίζουν βαριές εκφράσεις χωρίς λόγω, που μας πληγώνουν. Εκείνη τη στιγμή, αντί να το στείλουμε χωρίς δεύτερη κουβέντα στο δωμάτιό του, παίρνουμε μια βαθιά ανάσα και του λέμε αυστηρά: «Μήπως θέλεις να αναθεωρήσεις αυτό που λες; Έχεις τώρα την ευκαιρία!» Τα παιδιά έχουν την ανάγκη να καταλάβουν ότι δεν προσπαθούμε να τα φιμώσουμε, αλλά αντίθετα ότι έχουμε την διάθεση να ακούσουμε τα συναισθήματά τους, είτε είναι θετικά είτε αρνητικά.»
πηγή:mommy.gr
