Σκέψεις για «Το δάσος των παιδιών» του Χρήστου Αγγελάκου

Αυτό που φοβόμαστε πιο πολύ είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, η αλήθεια του εαυτού μας και η αλήθεια των γύρω μας.   Αυτός ο φόβος συνά...

Αυτό που φοβόμαστε πιο πολύ είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, η αλήθεια του εαυτού μας και η αλήθεια των γύρω μας.  Αυτός ο φόβος συνάμα με μια παράξενη αγωνία κυριαρχεί σε κάθε σελίδα του βιβλίου του Χρήστου Αγγελάκου, «Το δάσος των παιδιών».  Διότι κανείς δεν μπορεί να αντικρίσει την αλήθεια.  Ο κάθε πρωταγωνιστής βασανίζεται με το καθρέφτισμα των σκέψεών του.  Είτε κρύψουν την αλήθεια, είτε την αγνοήσουν, είτε την αντιμετωπίσουν, είτε την απορρίψουν, δεν έχει σημασία.  Διότι στο τέλος όλοι μοιάζουν χαμένοι. 

Κριτική: Μαρία Ρουσάκη

Διάβασα το βιβλίο μονορούφι, όμως όχι σαν έναν δροσερό φρεντοτσίνο με συντροφιά τη θάλασσα.  Όχι.  «Το δάσος των παιδιών» είναι σκοτεινό σαν το δάσος και απαιτεί να το πιει κανείς άσπρο-πάτο σαν σφηνάκι.  Θα κάψει τα σωθικά, θα αφήσει μια πίκρα στη γεύση όμως όλα καταλαγιάζουν αφού συνειδητοποιήσουμε ότι ένα λογοτεχνικό δημιούργημα είναι η αφορμή να μπούμε βαθιά μέσα στα δικά μας δάση.  Τι κρύβουν τα δικά μας δέντρα;  Ποια πάθη;  Ποιες αυταπάτες;  Πόσες τύψεις;  Πόσα θέλω;

 

Με την αίσθηση της παιδικής αφέλειας, όλοι οι πρωταγωνιστές του βιβλίου (και του κόσμου) τρέχουν ανάμεσα στα δέντρα και στα πυκνά φυλλώματα για να ανακαλύψουν τις δικές τους κρυφές αλήθειες.  Όλες οι κρυφές, ερωτικές επιθυμίες μπλέκονται ανάμεσα στα κλαδιά των ηρώων ενώ οι ίδιοι τυλίγονται μεταξύ τους.  Ωστόσο, ο δαίμονας του σκότους καραδοκεί κυνηγώντας τον κάθε πρωταγωνιστή του βιβλίου (και του κόσμου) ως την άκρη του ίδιου δάσους.  Ποιος θα πέσει από εκεί;  Ποιος θα πετάξει προς την αλήθεια και ποιοι θα μείνουν να φλέγονται μες στο πυρωμένο δάσος παραμένει ένα απρόσμενο μυστήριο ως το τέλος του βιβλίου.  Και έτσι καιγόμαστε.  Μαζί με το δάσος.  Σαν το καυτό σφηνάκι που μόλις ήπιαμε.

Το βιβλίο τιμήθηκε με το Athens Prize for Literature από το Περιοδικό (δε)κατά το 2012.  Γραμμένο και δομημένο με πρωτότυπο και έξυπνο τρόπο, θυμίζει κλαδιά που άλλοτε απλώνονται για να ενωθούν με άλλα δέντρα και άλλοτε σπάνε από το βάρος των περιστάσεων.  Οι ενότητες παίζουν καθοριστικό ρόλο στη συρροή των σκέψεων.  Αποτυπώνονται όλα αβίαστα όμως με τη χάρη της αγωνιώδους προσμονής.  Λες και θέλει να προλάβουμε να ζήσουμε τον κάθε πόθο πριν χαθεί…το δάσος.  Και ύστερα που να κρυφτεί κανείς;

 Την Μαρία Ρουσάκη μπορείτε να βρείτε στο δικό blog http://enavivlio.blogspot.gr/