Πόσο χαίρομαι που γνώρισα την ενήλικη γραφή της συγγραφέως παιδικής λογοτεχνίας, Βούλας Μάστορη, μέσα απ’ τη ζωή του Χρίστου, τ...
Πόσο χαίρομαι που γνώρισα
την ενήλικη γραφή της συγγραφέως παιδικής λογοτεχνίας, Βούλας Μάστορη, μέσα απ’
τη ζωή του Χρίστου, του Τιμολέοντα, της Αγγελικής και της Λυδίας… Επίσης, "Το παραμύθι των ψυχών", είναι ένα παραμύθι μεγάλου μήκους το οποίο μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω μια
ολόκληρη εποχή γεμάτη αναταραχή αλλά και μαγεία. Αυτή η μαγεία δεν βρίσκεται
μόνο στην ιστορία άλλα κυρίως στους μοναδικούς χαρακτήρες του βιβλίου. Η ιστορία από μόνη της χτίζει το έδαφος να αναπτυχθούν
και να συναρπάσουν οι ήρωες οι οποίοι κεντούν το νήμα αυτού του
«παραμυθιού».
Παρουσίαση-Κριτική: Μαρία Ρουσάκη
"Το παραμύθι των ψυχών" διαδραματίζεται στη Χίο και στη Μ. Ασία και δίνει
μια τοιχογραφία της ελληνικής Ιωνίας στην τελευταία εκατονταετία της (1822-1922).
Η ιστορία κινείται από μια παράξενη αλυσίδα γυναικών με ένα ιδιαίτερο
"γνώρισμα" που κληρονομείται από πρωτοκόρη σε πρωτοκόρη, αλλά
πρωταγωνιστές γίνονται διαδοχικά δύο άντρες - ο δίδυμος αδερφός μιας τέτοιας
πρωτοκόρης και ο γιος του.
Ωστόσο, θα ήθελα να γράψω κυρίως
για τους χαρακτήρες του βιβλίου διότι
ένα μυθιστόρημα δεν μπορεί να βασιστεί μονάχα στην υπόθεση ή στον ιστορικό του υπόβαθρο. Η Μάστορη μοιάζει να τους έζησε από κοντά,
τους έπλασε με μαεστρία και τους φρόντισε σαν μάνα. Τα συναισθήματα που προκαλούν στον κάθε
αναγνώστη είναι πέρα για πέρα αληθινά.
Ο Χρίστος – τον αγάπησα, τον πόνεσα, λυπήθηκα όταν κλειδώθηκε στον οντά του. Πίστεψα πως έχασε το χάρισμά του. Δεν φαντάστηκα πως το χάρισμά του λειτουργούσε ώστε να επιστρέψει το «γνώρισμα» στην οικογένεια…. Η επιμονή του (και της Αντιγόνης) να επιστρέψει η ψυχούλα της χαμένης κόρης της Αντιγόνης στην οικογένεια έδεσε όλη την ιστορία. Απεικόνισε το «δέσιμο» της οικογένειας, την έννοια της απόλυτης αγάπης και αφοσίωσης, την έννοια της οικογενειακής ρίζας.
Ο Τιμολέοντας – επίσης τον αγάπησα και τον ένιωσα «σαν παιδί μου». Ήθελα να βρει τη στοργή που του έλειπε. Σε όλο το βιβλίο του έλειπε ένα κομμάτι της ψυχής του. Το έψαχνε απεγνωσμένα, μα και τους άλλους τους τραβούσε κοντά του να του εκπληρώσουν τον χαμένο του εαυτό. Ο Ομάν τον αγάπησε σαν γιο, ο Αμπτουραχμάν τον ήθελε παιδί του, ο Γιαννακός τον πήρε σπίτι του, ο Λαζαρίδης τον λάτρεψε, μέχρι και η θεία του τον ήθελε εραστή. Αλλά, μέχρι να γνωρίσει την Λυδία, ήταν ανεκπλήρωτη ψυχή. Την βρήκε και ησύχασε.
Η Λυδία – ένα πανέμορφο πλάσμα που δεν καταλάβαινε κανείς. Την ένιωσε με όλη του τη ψυχή ο Τιμολέοντας. Βρέθηκε ο κρίκος που έλειπε στην οικογένεια και γεννήθηκε ένα παιδί από την υπέρτατη αγάπη, το απόλυτο πάθος και την ύστατη ανάγκη. Στην ουσία ο Τιμολέοντας αντιπροσώπευε τον πατέρα του, και η Λυδία την Αντιγόνη. Αυτό το παιδί που γεννήθηκε, η Αγγελική, ήταν το πλάσμα που θα ένωνε την αγάπη των αδελφών και θα χάριζε την μεγαλύτερη δύναμη στην μυστική αλυσίδα της οικογένειας.
Το τέλος είναι εξιλεωτικό. Η Λυδία βρήκε ξανά τον Τιμολέοντα στον θάνατο και η Αγγελική βρήκε την μητέρα που την αναζητούσε. Θυσιάστηκαν δύο ψυχές για την ζωή ενός παιδιού… Ένα πανέμορφο τέλος ενός παραμυθιού των ψυχών και των αισθημάτων.